[FAN FIC. FELINE] The Last Tear Of Black cat

เนื้อเรื่อง

FanFic.Feline

[The Last Tear of Black cat]

น้ำตาหยดสุดท้ายของแมวดำ

…รอยแผลบนร่างกาย...มีวันที่จะหาย...

...ตราบใดที่ยังคงมีชีวิตอยู่...

...แต่รอยแผลที่ฝังรากลึกลงไปในหัวใจ...ไม่มีวันหาย...

...แม้ชีวิตนั้นจะหาไม่แล้วก็ตาม...

ดวงจันทร์สีเหลืองนวลลอยเด่นอยู่บนฟากฟ้า แสงสีทองของมันส่องกระทบนัยน์ตาสีอำพันเป็นปรกายของเด็กหนุ่มผมดำที่ยืนมองมันที่ระเบียง

ใบหน้าหวานยามราตรีดูสวยงามราวเทพธิดา ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มเศร้าๆให้ตนเอง

...ไม่ว่ากี่ปี...รอยแผลนี้ก็ไม่เคยที่จะหายไป...

มือเรียวยกขึ้นทาบอก

...รอยแผล...ที่เป็นตราบาป!!!...

“ดาร์ก” เสียงนุ่มๆเรียกให้เด็กหนุ่มหันไปมอง เพื่อซี้ที่กำลังเดินถือแก้วนมร้อนๆมาให้

“...”

“เป็นอะไรไป? ฉันเห็นนายนั่งมองดวงจันทร์มาตั้งนานแล้วนะ”

“เฟล...ดวงจันทร์สวยไหม?”

“!” คนถูกถามเอียงคองง? ไม่รู้มันจะเล่นอะไร

“ฉันถามว่าสวยไหม?”

“ก็...สวย”

“หรอ...” ดาร์กเงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์อีกครั้งก่อนจะเดินเข้าไปนอน

“อะไรของมันวะ?” เฟลลันมองตามร่างเล็กที่กำลังเดินเข้าห้องไป แต่คำพูดที่ออกจากปากมันในตอนท้ายทำเอาเขาอยากกระโจนไปอัดกับมันให้รู้แล้วรู้รอด

“งั้นนายก็ไปแต่งงานกับดวงจันทร์ซะสิ!”

...หนอย! ... ไอ้หมอนี่!...

~วิ้ว~วิ้ว~

เสียงใบไม้ไหวแผ่วๆยามเมื่อมีสายลมพัดผ่าน ร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มคนหนึ่งหย่อนเท้าลงบนหลังคาบ้านของใครก็ไม่รู้ นัยน์ตาสีหมอกมองตึกสูงเบื้องหน้าอย่างพิจรณา

“ถึงแล้วสินะ” ริมฝีปากบางพึมพำ เมื่อแน่ใจว่าตึกสูงเบื้องหน้าคือที่ตั้งขององค์กร D.E.A.T.H.

“คิดถึงจังเลยแฮะ...ไม่ได้เจอกัน...ตั้งนาน” นัยน์ตาสีหมอกแปรเปลี่ยนเป็นสีมรกต สีแห่งความยินดี เด็กหนุ่มคลี่ยิ้มก่อนจะหายตัวไปอย่างรวดเร็วราวกับสายลม

~โครม~

เสียงตกเตียงดังสนั่นพร้อมเอ๊ฟเฟกต์ประกอบที่ชวนปวดหัว

 กร๊อบบบ!

ซี่โครงของเฟลลันประท้วงลั่น เมื่อเจ้าเพื่อนตัวดีถีบเขาตกเตียงอย่างไม่ปราณีปราศรัย

“ไอ้ดาร์กกก!!!” เด็กหนุ่มตะโกนหมายหัวพร้อมกับพุ่งตัวหมายจะจับคนตรงหน้ามาลงโทษให้ได้

~ฟึ่บ~

แต่มีหรือที่ร่างเล็กตรงหน้าเขาจะยอมให้ทำอะไรง่ายๆ ดาร์กเอี้ยวตัวหลบเล็กน้อยพร้อมกับเยื่นเท้ามาด้านหน้า...ลูกไม้ตื้นๆ แต่นั่นก็ทำให้อีกคนลงไปนอนวัดพื้นได้อีกรอบ

~โครม~

“ไปอาบน้ำได้แล้ว! ฉันจะไปรอที่ห้องเจ้านาย” เขาพูดเรียบๆแต่ในดวงตาสีอำพันนั้นมีแววสนุกสนานที่ได้แกล้งคนตรงหน้า

“ชิ!” เฟลลันสบถแต่ก็ยอมลุกไปอาบน้ำโดยดี

“หึ!” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มก่อนจะเดินออกจากห้องไปยังห้องของชายหนุ่มผู้เป็นเจ้านาย

~แอ๊ด~

“ว่าไง! ดาร์ก”

“ครับ เจ้านาย”

“เจ้าเฟลล่ะ?”

“อาบน้ำครับ”

“หืม?”

~แอ๊ด~

“มาแล้วๆ”

“ดาร์ก! ฉันมีข่าวดีจะบอกนายนะ...”

---เพล้ง---

จู่ๆกระจกด้านหลังเจ้านายก็แตกละเอียด ลมวูบใหญ่พัดเข้ามาในห้อง

...นี่มันชั้น13นะ(เฟ้ย)!!!...

เฟลลันคิดในใจขณะตั้งท่าเช่นเดียวกับดาร์ก

“เฮ้ย! ใจเย็นๆ...นี่! แกจะเข้ามาดีๆเหมือนชาวบ้านเขาบ้างไม่ได้รึไง(ฟะ) ค่าซ่อมกระจกมันแพงนะ(เฟ้ย)! ซิลไวน์...” ชายหนุ่มหันไปพูดกับเด็กหนุ่มผมสีเทาร่างสูงที่เดินออกมาจากกลุ่มหมอกควันพร้อมกับยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างพึงพอใจกับผลงานที่ตัวเองสร้างวีรกรรมเอาไว้ (เฮ้ย! โรคจิต : คนเขียน) (งั้นเจอมีดซักเล่มไหม หึหึ : ซิลไวน์)

“ไวน์!!” ร่างเล็กของดาร์กวิ่งตรงเข้าไปกอดเด็กหนุ่มด้วยความโหยหา ในขณะที่คนตัวโตกว่ายืนมองอยู่แล้วจู่ๆก็แก้มกระตุก

...ไอ้หมอนี่มันเป็นครายยย!!!...

“ว่าไงดาร์ก! ไม่ได้เจอกันนานนะ” ซิลไวน์ยิ้ม ดวงตาสีหมอกเปลี่ยนเป็นสีมรกต พลางลูบหัวเด็กหนุ่มตรงหน้าเฉกเช่นพี่ชายกำลังลูบหัวน้องสาว เอ๊ย! น้องชาย (พลั่ก อั่ก ผลัวะ : เสียงเอ๊ฟเฟคประกอบคนเขียนโดนดาร์กยำ)

“คิดถึงนายชะมัด...ว่าแต่นายไปอยู่ไหนมาน่ะ?”

“ฉันก็เที่ยวของฉันไปเรื่อยๆแหละ” พลันดวงตาสีมรกตก็เหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนกำหมัดกัดฟันกรอดๆ ดวงตาสีสวยจึงเปลี่ยนเป็นสีอำพันสีแห่งความเจ้าเล่ห์ทันที

“ไวน์! “

“หือ! มีอะไรหรอดาร์ก?” ลำแขนแกร่งดึงคนตัวเล็กกว่าเข้ามาในอ้อมกอดอีกครั้ง คิ้วของเฟลลันกระตุกทันที แต่ดาร์กก็ยังคงไม่รู้เรื่อง

“เดี๋ยวเราไป...”

“ฉันไม่อนุญาต!” เด็กหนุ่มตาดำตวาดทันที เรียกรอยยิ้มขำให้ปรากฏบนใบหน้าสวยของซิลไวน์

“นายรู้หรอ? ว่าฉันกับดาร์กจะไปไหน?”

--กึก—

เฟลลันสะดุดกึก ก่อนจะพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์

“เออ! จะไปไหนก็เชิญ!” ว่าแล้วมันก็เดินกระแทกส้น(ตีน) ระบายอารมณ์ออกนอกห้องไป

“หึๆๆ ฮ่าๆๆ” พอเด็กหนุ่มคล้อยหลังไป เจ้าคนตาเปลี่ยนสีได้ก็ปล่อยก๊ากทันที

“นิสัยเสียขึ้นนะไวน์” เจ้านายส่ายหัวระอาก่อนจะหันไปสั่งอะไรบางอย่างกับมาเชล ซิลไวน์จึงหันมาคุยกับดาร์กต่อ

“เดี๋ยวเราออกไปเที่ยวสวนสนุกกันนะ”

“อือ” คนตัวเล็กยิ้มน้อยๆที่มุมปากพลอยทำให้คนตัวโตกว่ายิ้มตามไปด้วย ดวงตาของซิลไวน์เปลี่ยนเป็นสีมรกตอีกครา...สีแห่งความสุข

~ปัง---โครม~

“อ๊ากกก!!! ไอ้หมอนั่นมันเป็นครายยย!!!” เฟลลันโวยวายลั่นหลังจากกลับมานั่งในห้องนอนตัวเองเรียบร้อยแล้ว

...สนิทสนมกับดาร์กซะขนาดนั้น…อ๊ากกก!!!...

“ฉันชื่อซิลไวน์...ยินดีที่ได้รู้จัก”

“แต่ฉันไม่ยินดีด้วยว้อยยย!!!...เฮ้ย! แกเข้ามาได้ไง?!” ดวงตาสีนิลของเฟลลันเบิกกว้างเมื่อเห็นคนที่ตนกำลังกล่าวหานั่งอยู่บนเตียงนอนของดาร์ก

“ก็...เปิดประตูเข้ามาเดะ”

“ไอ้...”

“แล้ว...นายชื่อไรหรอ?”

“เฟลลัน” เด็กหนุ่มกระแทกเสีงตอบ ส่งผลให้ซิลไวน์อมยิ้ม

“เฟลลัน...ขอบใจนะที่ช่วยดูแลดาร์ก” คำพูดชวนงง ทำให้เฟลลันเผลอจ้องดวงหน้าของคนพูดแล้วก็พบว่า...

เฮ้ย!

…ดูท่าไอ้เจ้าคนพูดมันจะยังไม่รู้สึกตัวว่าตอนนี้ตามันเปลี่ยนสีอีกแล้ว...

“นี่! ตานาย...”

“หือ!” ด้วยความตกใจทำให้ดวงตาเปลี่ยนกลับมาเป็นสีหมอกดังเดิม

“ทะ...ทำไมตาแกถึง...”

“...อ๋อ! มันก็เป็นแบบนี้แหละ อย่าใส่ใจเลย” ซิลไวน์โบกมือพลางยิ้ม

~แอ๊ด~

“ไวน์! ไปกินข้าวกัน เฟล! แกด้วย” พอดีกับที่ดาร์กเป็นประตูมาเรียกเด็กหนุ่มทั้งสองคนอันมีคนหัวเทาและคนหัวน้ำตาล จึงต้องลุกเดินออกไปจากห้อง...

...บาป...ไม่อาจลบเลือนได้ด้วยกาลเวลา...

ดวงตาสีอำพันดูเหม่อลอย จนเด็กหนุ่มผมเทาข้างๆเห็นผิดสังเกต

“ดาร์ก!”

“หือ!”

“เป็นอะไรรึเปล่า?” ดวงตาสีเทาหมอกมองมาอย่างเป็นห่วง ดาร์กฝืนยิ้มให้ซิลไวน์ แต่รอยยิ้มที่ฝืนนั่นทำให้จู่ๆ ดวงตาสีหมอกก็เปลี่ยนเป็นสีน้ำเงินหม่นทันที

“...นายยังไม่ลืม...เรื่องนั้นอีกหรอ?ดาร์ก ฉันลืมไปนานแล้วนะ…”

“โกหก…ใครจะลืมกัน”

“ดาร์ก!” ดวงตาสีอำพันของดาร์กเต็มไปด้วยความเจ็บปวด ซิลไวน์เอื้อมมือไปลูบหัวเด็กหนุ่มอย่างแผ่วเบา

“เดี๋ยวฉันมานะ” ดาร์กเดินผละออกไป...ดวงตาสีน้ำเงินหม่นของซิลไวน์มองตามร่างของเด็กหนุ่มที่เดินหายไป ก่อนที่ริมฝีปากบางจะเอ่ยกับเด็กหนุ่มอีกคนที่ยังนั่งอยู่ข้างกาย

“เฟล...”

“!”

“นาย..อยู่กับดาร์กมานานหรือยัง”

“หืม! ก็นานพอสมควรนะ”

“หรอ...”

“...นายเป็นไรไปน่ะไวน์?” เฟลลันถามพลางเอียงคอฉงน

“เปล่า...แล้วนายเคยรู้ไหม?  ว่าดาร์กมันมีรอยแผลลึกในใจที่ยากเกินเยียวยา"
         "..."



          ---สวนสนุก---
           ดวงตาสีหมอกของไวน์เปลี่ยนเป็นสีขาวด้วยความกังวล เนื่องจากเด็กหนุ่มสัมผัสได้ถึงเค้าลางมรณะที่อาจเกิดขึ้นในไม่ช้านี้
           "ไวน์!" ดาร์กวิ่งเข้ามาพร้อมกับตั๋วสองใบในมือ มีเฟลลันเดินตามหลังมา ดวงตาสีขาวจึงกลับมาเป็นสีหมอกอีกครั้ง
           "หืม! จะเล่นอะไรล่ะ...รถไฟเหาะ..เป็นไง?" ดาร์กเหยียดยิ้มพลางเหลือบตามองเพื่อนร่างสูงข้างตัวที่หน้าเริ่มซีด
           "ฉันว่าอย่า..."
           "กลัวหรอเฟล..."
           "ใครว่าฉันกลัว! เล่นก็เล่น!"
           ...แล้วแกจะเสียใจเฟลลัน...



           "ว้ากกก!!!" เฟลลันแหกปากลั่นเมื่อรถไฟนรกเคลื่อนออกจากชานชลา ผิดกับคนที่นั่งร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี
           "มีหนึ่งศพ...ตบปาก...ลากตับ...สับม้าม...จามไต...ไส้ทะลัก...ควักลูกตา...กร๊ากกก!!!" (มันร้องเพลงอะไรหว่า = = :คนเขียน)
           "แกหยุดร้องเดี๋ยวนี้นะไวน์!!!"
           "กร๊ากกก!!! จกลิ้นปี่...บี้ท้อง...ดองกระดูก...ขูดมดลูก(หาพ่อเอ็งดิ!!!)...กร๊ากกก!!!"
          "อ๊ากกก! ไอ้ไวน์!!!"



            อ้วก!
         "หึหึ!"
         "ไม่ต้องมาหัวเราะเลยแก"
         "ฮ่าๆๆ"
        "ไม่เป็นมั่งให้มันรู้ไปไอ้ไวน์!"
        "กร๊ากกก!!!"
        "พอเถอะน่า!" ดาร์กปรามไอ้คนตาเปลี่ยนสีได้ก่อนจะลูบหลังเฟลลันที่โก่งคออ้วกอยู่ที่ม้านั่ง
        ...นักฆ่าอะไรวะ!...ความดันต่ำ!...
        --วูบ--
        สายลมที่พัดผ่านเย็นยะเยือกผิดปกติจนซิลไวน์ต้องขมวดคิ้ว
        "ดาร์ก! พาเจ้าเฟลกลับองค์กรไปก่อนได้เลยนะ ฉันมีธุระน่ะ"
        "อ่ะ!...อืม" เมื่อได้รับคำสัญญาแล้วเด็กหนุ่มเจ้าของผมสีเทาหมอกก็เดินออกไป...
               

-ฟุ่บ-

“ออกมาเถอะน่า...ฉันไม่หนีหรอก” เจ้าของดวงตาที่เปลี่ยนสีได้เอ่ยอย่างไม่ชอบใจ เมื่อแขกที่เป็นผู้เชิญเขาออกมาไม่ยอมโผล่หน้าออกมาซะที

~ครืด~ครืด~

เสียงลากเท้าอย่างจงใจดังขึ้นเบื้องหลังของซิลไวน์ เด็กหนุ่มหันไปประจันหน้าอย่างไม่เกรงกลัว

“ไม่ได้เจอกันนานนะ...ไวน์”

“...อือ...นับตั้งแต่วันที่นายฆ่าพี่สาวฉัน...”

“หือ! คนที่ฆ่าพี่สาวนายน่ะมันเด็กที่ชื่อ...ดาร์กไม่ใช่หรอ? หึหึ”

-ปึ่ด-

เส้นประสาทของซิลไวน์ขาดผึ่งทันทีที่ได้ยินประโยคนั้นออกจากปากของเด็กหนุ่มผมทอง

“อย่ามาว่าดาร์กนะ”

“แตะต้องไม่ได้เลยสินะ หึหึ”

“แก!” ดวงตาสีหมอกแปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิงด้วยอำนาจแห่งความกราดเกรี้ยว ไฟโทสะบดบังดวงตาของซิลไวน์จนหมดสิ้น

“คนที่ฆ่าพี่สาวฉัน มันจะต้องลงนรกวันนี้แหละ!”

“คนที่ทำลายองค์กรของฉัน มันจะต้องชดใช้เช่นกัน!”

เด็กหนุ่มทั้งสองฝ่ายพุ่งเข้าประทะกันอย่างไม่มีใครยอมใคร มีดสั้นสีดำขลับของซิลไวน์กับดาบสีเงินสวยของเด็กหนุ่มผมทอง

“วันนี้คือวันตายของแก อังเดร “ แรงประทะของทั้งคู่สูสีกัน แต่ซิลไวน์ใช้แค่เพียงมีดสั้นเท่านั้น

“แกต่างหาก! ไม่ใช่ฉัน!!!” ดวงตาสีอเมธิสต์ของเด็กหนุ่มผมทองวาวโรจน์  ซิลไวน์แสยะยิ้ม

“...แล้วเราจะได้เห็นดีกัน”

~เคร้ง!~

~เพล้ง~

แก้วที่อยู่ในมือของเด็กหนุ่มผมดำร่วงหล่นลงกับพื้นแตกกระจาย ดวงตาสีอำพันเบิกกว้าง

“...ไวน์!” ดาร์กสังหรณ์ใจยังไงชอบกลก่อนจะออกวิ่งไปทันที จนแม้แต่เฟลลันที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ยังงง

“ดาร์ก! จะไปไหนน่ะ?” คนตรงหน้าไม่ตอบทำให้เขาต้องวิ่งตามไปอีกคน

~เคร้ง~เคร้ง~

ดาบสีเงินสวยร่วงหล่นลงกับพื้น การต่อสู้จบลงแล้ว...ซิลไวน์เหยียดยิ้มสมเพช

“มันจบแล้ว...อังเดร”

“ไวน์! “ เสียงร้องเรียกดังลั่นด้วยความเป็นห่วง ร่างของเด็กหนุ่มผมดำที่เขาคุ้นตากำลังวิ่งตรงมาหาเขา

“มันยังไม่จบหรอก...ไวน์” เสียงแหบพร่าดังขึ้นข้างหู ซิลไวน์กระตุกวูบก่อนจะเอี้ยวตัวหลบคมดาบ แต่มันก็สายเกินไป

ฉึก!

ตัวดาบสีเงินสวยฝังลึกลงไปในผิวขาวของซิลไวน์ ดวงตาสีเพลิงเปลี่ยนเป็นสีฟ้าด้วยความตกใจ

“ไวน์!!!” ดาร์กร้องเสียงหลงพลางวิ่งถลาจะเข้ามาดู แต่กลับถูกเฟลลันรั้งเอาไว้

~ฉวัะ~

อังเดรกระชากดาบออกจากร่างของซิลไวน์อย่างไม่ใยดี ร่างสูงค่อยๆล้มลงกับพื้น

~โครม~

“ไวน์!” ดาร์กกระชากแขนตัวเองออกจากมือของเฟลลันได้สำเร็จก็ถลาเข้าไปดูอาการเพื่อนก่อนจะหันมาประจันหน้ากับเด็กหนุ่มผมทองที่เป็นคนแทง

“...อังเดร...” ริมฝีปากบางพึมพำ

“ขอบใจที่ยังจำกันได้...ดาร์ก” อังเดรเหยียดยิ้ม

“...” เฟลลันได้แต่ยืนดูเหตุการณ์อยู่เงียบๆ เขาฟังเรื่องตราบาปของดาร์กมาจากเจ้านายบ้างแล้ว และตอนที่ซิลไวน์นั่งกินข้าวกับเขา...หมอนั่นก็เล่าให้เขาฟังอย่างละเอียด

ก่อนที่เจ้านายจะมาเจอและเก็บดาร์กไปเลี้ยง ดาร์กเคยอาศัยอยู่กับครอบครัวของไวน์ที่เป็นเด็กกำพร้า ซิลไวน์มีพี่สาวอยู่คนหนึ่งชื่อว่าซิลเวียร์

เมื่อก่อนองค์กรมาเฟียเล็กๆยังไม่ถูกปราบปราม ซิลไวน์และดาร์กจึงต้องเรียนศิลปะป้องกันตัวเอาไว้เพื่อปกป้องซิลเวียร์

ดาร์กกับไวน์เคยบุกไปถล่มแก๊งมาเฟียแก๊งหนึ่ง ซึ่งหัวหน้าแก๊งเป็นเพียงเด็กที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกับเขา ทั้งสองคนชนะ และยุบแก๊งมาเฟียนั้นไป แต่ต่อมาไม่นาน ระหว่างที่ทั้งสองคนออกไปหางานทำในตัวเมือง พวกมาเฟียที่ผูกใจเจ็บ ได้รวมตัวกันมาถล่มบ้านของพวกเขาซึ่งในตอนนั้น มีซิลเวียรือยู่เพียงคนเดียว

เมื่อดาร์กกับไวน์กลับมาถึงก็ได้ต่อสู้กับพวกมันจนดาร์กเกือบจะพลาดท่า ซิลเวียร์ที่เข้ามารับคมดาบแทนจึงต้องตาย

เหตูการณ์ครั้งนั้น ทั้งซิลเวียร์และซิลไวน์ไม่เคนคิดโทษโกรธเคืองดาร์ก แต่เจ้าตัวกลับรู้สึกผิดอย่างมหันต์ หลังเสร็จงานศพของซิลเวียร์ จึงไม่มีใครเห็นเด็กหนุ่มอีกเลย...จนกระทั่ง ซิลไวน์ที่ทำงานให้กับองค์กรD.E.A.T.H. ได้รับจดหมายเรียกตัวให้ไปที่องค์กร เขาได้พบภาพของเด็กหนุ่มวัยสิบปีที่กำลังฝึกซ้อมอย่าขะมักเขม้น มันเป็นภาพที่ทำให้ซิลไวน์ยิ้มออก ...ดาร์กสบายดี...เขาไม่มีอะไรต้องเป็นห่วงอีก...แต่ซิลไวน์กลับลืมเรื่องสำคัญอีกอย่างไป...เขาลืมไป...ว่าตราบาป...ไม่เคยหายไปด้วยกาลเวลา...

~เคร้ง~

เสียงดาบสีเงินประทะมีดสั้นสีเงินสวยของดาร์กเรียกสติเฟลลันให้กลับมาสู่ความเป็นจริง  เขามองเห็นซิลไวน์กำลังพยุงตัวเองขึ้นอย่างยากลำบากจึงวิ่งเข้าไปช่วย

“เฟล...” คนหัวเทาเรียกเสียงแผ่วทำเอาเขาใจไม่ค่อยดี

“อะไร!”

“ไปหยุดดาร์ก มันสู้กับอังเดรไม่ได้หรอก” เฟลลันมองหน้าคนเจ็บอย่างชั่งใจแต่สุดท้ายก็ต้องไปเพราะสายตาที่เอาจริงของซิลไวน์

~พลั่ก~

โอ๊ย!

ดาร์กกุมท้องที่โดนต่อยอย่างจังพลางเอี้ยวตัวหลบดาบที่ฟันลงมา

~เคร้ง~

มีดสั้นสีดำขลับของใครบางคนพุ่งเข้ามาได้ทันก่อนที่ดาบนั้นจะโดนตัวเขา ซิลไวน์เดินกุมแผลที่สีข้างเข้ามาอย่างทุลักทุเล

“การต่อสู้ของฉันนายไม่เกี่ยว...ดาร์ก”

“แต่ว่า!”

“ไม่มีแต่...เฟล...มาเอาดาร์กออกไป” เด็หนุ่มเจ้าขจองดวงตาสีนิลรีบวิ่งมาอุ้มคนตัวเล็กออกไป โดยมีสายตาของซิลไวน์มองตาม

“ห่วงจังนะ แต่...ไม่ต้องห่วงไปหรอกเพราะส่งแกลงนรกเสร็จฉันก็จะส่งเจ้านั่นตามไป” คำพูดของอีกฝ่ายทำให้ซิลไวน์แสยะยิ้ม

“ถ้าทำได้ก็เอาสิ” ร่างกายของเด็กหนุ่มถูกเคลื่อนย้ายอย่างรวดเร็วจนไปอยู่ประชิดตัวของอังเดรเพียงเวลาไม่กี่วินาที มีดสั้นสีดำขลับจ้วงลงไปที่ตำแหน่งหัวใจแต่ฝ่ายโน้นหลบได้มันจึงพลาดไปปักที่ท้องแทน

ฉึก!

ร่างสูงของอังเดรเริ่มกระตุก เมื่อซิลไวน์ดึงมีดออก ร่างของเด็กหนุ่มก็ล้มลง

~โครม~

“แฮ่ก-แฮ่ก” เสียงหอบหายใจเป็นระยะดังขึ้นทันทีที่เด็กหนุ่มเอามือยันพื้นเพื่อพยุงตัวไม่ให้ล้ม ซิลไวน์เริ่มรับรู้ถึงผลข้างเคียงที่เขาได้ฝืนใช้ความเร็วทั้งๆที่ร่างกายแย่  เลือดไหลตามบาดแผลเป็นทางยาวทั้งแผลเล็กและเเผลใหญ่่่
่

"อึ่ก! แก!" เมื่อเห็นว่าคนตรงหน้ายังไม่ตายซิลไวน์ก็เตรียมที่จะแทงซ้ำ แต่อีกฝ่ายดูเหมือนจะรู้จึงแทงสวนเข้ามา
          ฉึก!
         เนื่องจากระยะที่ห่างกันทำให้มีดสั้นของซิลไวน์เสียเปรียบ เขาจึงเลือกที่จะเสี่ยง...
         ...ด้วยการปามีดไปที่ตำแหน่งหัวใจ!...
         "อึ่ก! ซิลไวน์แก!..."
         "พอเถอะ...ไปสบายได้แล้ว...อังเดร" เขากลั้นใจดึงดาบสีเงินที่ปักที่หัวไหล่ออกก่อนจะเสียบมันเข้ากับร่างของเจ้าของดาบ
          -ฉึก!-
          ร่างที่นอนอยู่กระตุกเล็กน้อย ก่อนที่จะแน่นิ่งไป
          "...แฮ่ก-แฮก!" ร่างของซิลไวน์เซเล็กน้อย ก่อนที่เด็กหนุ่มจะทรุดลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง เขารู้ว่าตัวเองคงจะไม่รอดแน่...
         “ไวน์!” ดาร์กกับเฟลลันวิ่งเข้ามาอีกครั้งหลังจากหมอกควันหายไปแล้วพบว่าคนที่สิ้นลมหายใจคืออังเดร!

“ไวน์! ไวน์! อย่าเป็นอะไรไปนะ” ดาร์กร้องเรียกอย่างร้อนรน เด็กหนุ่มมีลางสังหรณ์บางอย่างที่บ่งบอกว่าคนตรงหน้ากำลังจะจากเขาไป

“...อึ่ก...อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิ...ดาร์ก” เสียงที่แหบพร่าของซิลไวน์เรียกให้น้ำใสๆไหลออกจากดวงเนตรสีอำพัน ...น้ำตา...ที่ดาร์กไม่เคยร้องมาตลอดสิบปี...

“ไวน์! แกจะต้องไม่เป็นอะไร! อดทนหน่อยนะ” เฟลลันคอยเขย่าเขาเอาไว้เพื่อไม่ให้หลับแต่มันก็ช่วยอะไรไม่ได้มาก เพราะซิลไวน์เสียเลือดไปค่อนข้างเยอะ

“...เฟล...ดูและดาร์ก..อึ่ก..ด้วยนะ” เสียงแหบพร่าดังขึ้นอีกครั้งเมื่อคนไม่เจียมตัวฝืนพูดขึ้นมา ซิลไวน์หันหน้ามาทางเด็กหนุ่มผมดำที่ยังไม่หยุดร้องไห้

“...ดาร์ก...เข้ม...แข็ง...นะ...อย่า...ร้อง...ไห้...” มือขาวซีดของซิลไวน์เอื้อมไปลูบหัวดาร์กเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่มันจะตกลงพื้น

-แปะ-

“ไวน์!!!” ดาร์กร้องลั่นพลางคว้ามือที่ตกลงพื้นนั้นมากุมเอาไว้ เฟลลันเบิกตากว้างด้วยความตกใจก่อนที่น้ำใสๆจะไหลลงมาเป็นทาง

เอี๊ยด!

เสียงรถจอดสนิท เจ้านายเดินลงจากรถมาหยุดตรงหน้าของพวกเขา ตรงหน้าซิลไวน์ ที่หมดลมหายใจไปแล้ว

“...ดาร์ก...ไวน์เขาไปดีแล้ว...อย่าไปทรมานเขาเลยนะ” ชายหนุ่มเอื้อนเอ่ยประโยคนั้นออกจากปากอย่างยากเย็น เพราะเขาเองก็พยายามที่จะกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่ให้ไหลออกมาเช่นกัน

...สายฝนโปรยปรายลงมาไม่ขาดสาย... ราวกับจะชโลมใจเด็กหนุ่มผมดำที่เพิ่งจะสูญเสียผู้ปรียบเสมือนพี่ชายไปในวันนี้ แต่มันก็คงไม่ช่วยอะไรในเมื่อหัวใจของเด็กหนุ่มมันแหลกสลายลงไปแล้ว...สลายไปพร้อมกับชีวิตของเด็กหนุ่มตรงหน้า...

---ส่งท้าย---

ณ สุสานแห่งหนึ่งที่ไม่ค่อยจะมีใครไปซักเท่าไหร่ เพราะมันเป็นสุสานของนักฆ่า อาชีพที่ผู้คนรังเกียจเดียดฉันท์กันมากมายเสียเหลือเกิน

ร่างของเด็กหนุ่มคนหนึ่งยืนอยู่เบื้อหน้าหลุมศพของใครคนหนึ่ง ดอกกุหลาบสีขาวสิบสามดอกถูกวางหน้าหลุมศพนั้น เด็กหนุ่มผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีอำพันยิ้ม...ให้กับตนเองก่อนจะเอื้อนเอ่ยประโยคที่เคยสัญญาเอาไว้ออกมา

“ไวน์...น้ำตาหยดนี้จะเป็นน้ำตาหยดสุดท้ายของฉัน...จริงๆนะฉันสัญญา...” น้ำใสๆไหลลงบนดอกกุหลาบสีขาวเพียงหนึ่งหยด...
...หนึ่งหยด...เท่านั้นจริงๆ...

AND






้ในรูปมันเขียนว่าซีโร่ แต่เอามาเป็นซิลไวน์ เพราะมันตรงอิมเมจเด๊ะ
(จริงๆจะเอาไปเป็นซีโร่ก็ได้นะ...แต่มันแมนไปอ่ะ- -")